بررسی تأثیر آموزش مهارت‌های زندگی با تکیه بر مفاهیم درمان‌های وجودی، بر احساس تنهایی، خودشفقت‌ورزی و کیفیت زندگی در زنان و دختران آسیب‌دیده اجتماعی

چکیده
مطالعه حاضر باهدف بررسی تأثیر آموزش مهارت‌های زندگی با تکیه بر مفاهیم درمان‌های وجودی، بر احساس تنهایی، خودشفقت‌ورزی و کیفیت زندگی در زنان و دختران آسیب‌دیده اجتماعی صورت پذیرفت. این پژوهش یک آزمایش حقیقی از نوع کلاسیک و با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش کلیه زنان نگهداری شده در مرکز بازپروری زنان و دختران آسیب‌دیده اجتماعی طوس در شهر مشهد بود که به روش نمونه‌گیری تصادفی تعداد 30 نفر از این افراد انتخاب و به‌صورت تصادفی نیز در دو گروه 15 نفره آزمایش و کنترل قرار گرفتند. آزمودنی‌های گروه آزمایش 20 جلسه 1.5ساعته (هر هفته دو جلسه) مداخله (آموزش مهارت‌های زندگی با تکیه بر مفاهیم درمان‌های وجودی) دریافت کردند و گروه گواه هیچ مداخله‌ای دریافت نکردند. جهت جمع‌آوری اطلاعات، آزمودنی‌های هر دو گروه مقیاس‌های کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت (WHOQOL-BREF)، خودشفقت‌ورزی نف (SCS-LF) و احساس تنهائی راسل (UCLA) را در پیش‌آزمون و پس‌آزمون تکمیل کردند و داده‌ها با استفاده از آمار توصیفی و آزمون آماری تحلیل کوواریانس (با سطح اطمینان 05/0p<) مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفت. نتایج حاصل از مقایسه پس‌آزمون سه آزمون احساس تنهایی، خودشفقت‌ورزی و کیفیت زندگی با استفاده از روش تحلیل کوواریانس و با کنترل نمودن اثر متغیرها، نشان‌دهنده تفاوت قابل‌توجه اعضای گروه مداخله و گواه در پس‌آزمون بود. همچنین بررسی نتایج زیرمقیاس‌های آزمون‌های خودشفقت‌ورزی و کیفیت زندگی نشانگر آن بود که مؤلفه‌های مهربانی با خود، قضاوت نسبت به خود، اشتراکات انسانی و انزوا در خودشفقت‌ورزی و مؤلفه‌های سلامت جسمی و روانی در کیفیت زندگی گروه مداخله به میزان معناداری بهبود یافته است. به‌طورکلی بر اساس نتایج این پژوهش، می‌توان بیان نمود که مداخله آموزش مبتنی بر ادغام مهارت‌های زندگی با مفاهیم درمان‌های وجودی، در کاهش احساس تنهایی و افزایش خودشفقت‌ورزی و کیفیت زندگی در زنان و دختران آسیب‌دیده اجتماعی می‌تواند مؤثر باشد.