اثربخشی مددکاری اجتماعی گروهی بر مهارت حل مساله و سازگاری اجتماعی زوجین دارای تعارضات زناشویی

چکيده
هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی مددکاری اجتماعی گروهی بر مهارت حل مساله و سازگاری اجتماعی زوجین دارای تعارضات زناشویی بود. هدف پژوهش کاربردی و از نوع روش نیمه ‏آزمایشی و با طرح پیش‏آزمون- پس‏آزمون و با گروه کنترل بود جامعه آماری شامل زوجین دارای تعارضات زناشویی مراجعه کننده به کلینیک مددکاری اجتماعی آبین شهر اصفهان در سال 1402بود، که با روش نمونه گیری هدفمند تعداد 30 نفر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15نفر) قرارگرفتند. ابزارگردآوری داده پرسشنامه حل مساله خانواده که با الهام از پرسشنامه فورگاچ (1989)، دیانا و توماس (1996)، برگر و هنا (1991)، چمپیون و پاور (2000) دی زوریلا و نزو (1990) و مقیاس سازگاری اجتماعی بل (1961) بود. روش تجزیه و تحلیل داده‏ها در آمار توصیفی شامل میانگین و انحراف استاندارد؛ پیش‏فرض‏های آماری آزمون کولموگروف-اسمیرونف، و آمار استنباطی از تحلیل کوواریانس چند متغیره و برای تحلیل داده‏ها از نرم‏افزار آماری SPSS نسخه 26 استفاده شد. یافته‌های پژوهش نشان داد که آموزش مددکاری اجتماعی گروهی بر حل مساله زوجین دارای تعارضات زناشویی اثربخش بوده و این اثربخشی معنادار است، هم چنین نتایج نشان دادکه آموزش مددکاری اجتماعی گروهی بر سازگاری اجتماعی زوجین دارای تعارضات زناشویی اثربخش بوده است بنابراین نتیجه گیری می‌شود مداخلات مددکاری اجتماعی می‌تواند سطح سازگاری اجتماعی و مهارت حل مساله افراد را افزایش دهد پس پیشنهاد می‌شود از این سبک مداخلات، مددکاران اجتماعی و حتی مشاورین و روان شناسان در فعالیت‌های خود استفاده نمایند.
واژه‌هاي كليدي: زوجین دارای تعارضات زناشویی، سازگاری اجتماعی، مداخلات مددکاری گروهی، مهارت حل مساله