اثربخشی گروه درمانی بر افسردگی و افزایش کیفیت زندگی معتادان بهبودیافته

چکيده
پژوهش پیشرو باهدف گروه درمانی در جهت کاهش میزان افسردگی و همچنین افزایش کیفیت زندگی معتادان بهبودیافته یکی از انجمن‌های گمنام شهر مشهد انجام شده است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه معتادان بهبودیافته یکی از انجمن‌های گمنام شهر مشهد بود. در ابتدا از بین 50 نفر جامعه آماری 44نفر
بصورت تصادفی انتخاب شدند و به‌صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل ، هرکدام 22 نفرجایگزین
شدند. سپس از هر دو گروه پیش‌آزمون گرفته شد و گروه آزمایش به مدت 8 جلسه ، در جلسات گروه درمانی شرکت کردند و پس از اتمام دوره از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. جهت جمع آوری داده ها از پرسش نامه افسردگی بک و پرسش نامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی استفاده شد. روش پژوهش، کمی و از نوع نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه کنترل بود و برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از کوواریانس تک‌متغیره استفاده شد. باتوجه‌به نتایج به‌دست‌آمده مشخص شد، نمره تفاضلی منفی افسردگی در هر دو گروه کنترل و آزمایش و کاهش بیشتر نمره افسردگی در گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل، نتیجه‌گیری می‌شود که گروه درمانی باعث کاهش میزان افسردگی در معتادان بهبودیافته می‌شود، بااین‌وجود معتادان بهبودیافته یکی از انجمن‌های معتادان گمنام شهر مشهد در این پژوهش در پاسخ‌های خود پس از آزمون نشان دادند که رفتاردرمانی گروهی از نوع فعال‌سازی رفتاری اگر چه افراد را برای ارائه نوع رفتارهای اثربخش برای رسیدن به هدفی متعالی مهیا می‌کند تا بتواند وضعیت‌های بغرنج را پشت سر بگذارد؛ اما این نوع رفتاردرمانی نتوانسته است سطح کیفیت زندگی آنها را تقویت کند به این دلیل که مداخله درمانی مورد مطالعه از نظر مدت‌زمان آموزشی ناکافی بوده است و همین ناکافی بودن سبب گردید تا آنها نتوانند مهارت‌ها و تکنیک‌های مهم را برای افزایش سلامت جسمانی، روان‌شناختی، اجتماعی، محیط اطراف و سلامت عمومی به دست بیاورند. به همین علت یکی از نتایج به‌دست‌آمده در این پژوهش، عدم تأثیر گروه درمانی بر افزایش کیفیت زندگی معتادان بهبودیافته یکی از انجمن‌های معتادان گمنام شهر مشهد بوده است.

واژه‌های کلیدی: اثربخشی، گروه درمانی، افسردگی، کیفیت زندگی و معتادان بهبودیافته.