بررسی تاثیر برنامه‌های توانبخشی بر افزایش امید به زندگی افراد با معلولیت جسمی

چکیده
هدف از این پژوهش بررسی تاثیر برنامه‌های توانبخشی بر افزایش امید به زندگی افراد با معلولیت جسمی بود. این مطالعه به روش نیمه تجربی پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری این پژوهش شامل 60 نفر از افراد با معلولیت جسمی مراجعه کننده به مراکز توانبخشی هلال احمر شهر سمنان بود. نمونه‌گیری به شیوه در دسترس انجام شد و 30 نفر در گروه آزمایش و 30 نفر در گروه کنترل قرار گرفتند. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه امید به زندگی لوتانز استفاده شد. ابتدا از هر دو گروه پیش‌آزمون گرفته شد، سپس مداخله به مدت ۳ ماه برای گروه آزمایش انجام شد. مداخله شامل ارائه برنامه توانبخشی جامع شامل تقویت نقاط مثبت، مثبت‌اندیشی، خودکارآمدی و خدمات روانشناسی بود. پس از اتمام مداخله، از هر دو گروه پس‌آزمون گرفته شد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS تجزیه و تحلیل شدند. برای مقایسه میانگین نمرات امید به زندگی در پیش‌آزمون و پس‌آزمون از آزمون t زوجی استفاده شد. نتایج نشان داد که میانگین نمره امید به زندگی در گروه آزمایش پس از مداخله به طور معنی‌داری افزایش یافته است (p < 0.01) .به علاوه، میانگین نمره امید به زندگی در گروه آزمایش در پس آزمون به طور معنی‌داری بیشتر از گروه کنترل بود (p < 0.01). بر اساس یافته‌های این پژوهش، برنامه‌های توانبخشی می‌توانند تاثیر مثبتی بر افزایش امید به زندگی افراد با معلولیت جسمی داشته باشند. کلیدواژه‌ها: توانبخشی، معلولیت جسمی، امید به زندگی، کیفیت زندگی