بررسی تاثیر خاطره گویی گروهی بر میزان شادکامی و احساس تنهایی سالمندان

چکیده:
هدف:محرومیت از فعالیت های اجتماعی سبب افزایش احساس تنهایی در سالمندان می شود. در این میان،خاطره گویی،به عنوان یادآوری رویداد ها،احساسات و تفکرات گذشته،مداخله ای است که میتواند در سرای سالمندان استفاده شود.این مطالعه با هدف تعیین میزان تاثیر خاطره گویی بر تنهایی در سالمندان ساکن آسایشگاه شوق زندگی مسجد سلیمان در خوزستان طی 1401-1402 بود.
روش:این مطالعه نیمه تجربی است؛جامعه آماری شامل 90 نفر،که 40 نفر واجد شرایط ورود به مطالعه از جمله:داشتن سواد خواندن و نوشتن،عدم استفاده از دارو های روان گردان و روان درمانی،سن 60 سال و بیشتر و عدم ابتلا به اختلالات حاد یا مزمن بودند و 38 نفر از آنان تمایل به شرکت در مطالعه داشتند و در گروه های مداخله و شاهد به طور مساوی و تصادفی تقسیم شدند. هر دو گروه در مرحله پیش آزمون،پرسشنامه استاندارد تنهایی سالمندان را تکمیل و نمره تنهایی آنها تعیین شد. گروه مداخله دو بار در طی هفته،طی 8 جلسه و هر جلسه به مدت 1-1/5 ساعت در برنامه خاطره گویی گروهی شرکت کردند. جلسه پیگیری نیز دو ماه بعد از پس آزمون انجام شد.
یافته:بر اساس نتایج مطالعه، نمره احساس تنهایی و شادکامی در دو گروه قبل از مداخله اختلاف معنی داری نداشت. بعد از مداخله نیز میانگین نمره احساس تنهایی و شادکامی در گروه مداخله به طور معنی داری کمتر از گروه شاهد بود؛ همچنین اثر مداخله بر کاهش احساس تنهایی و افزایش شادکامی در زنان بیشتر از مردان بود.
نتیجه:خاطره گویی گروهی به عنوان روشی پویا و تعاملی میتواند سبب کاهش افسردگی در سالمندان شود. در این روش، سالمند شرکت فعال دارد و روابط اجتماعی او در گروه تقویت میشود. هر سالمند با تعریف خاطرات و صحبت کردن در گروه اعتماد به نفس پیدا می کند و گاهی با احساس شادی و گاهی با احساس غم به تخلیه احساسات میپردازد. این روش در مراکز مراقبت از بیماران مزمن و سرای سالمندان به عنوان روشی ارزان و غیر دارویی قابل اجراست. از سوی دیگر، آموزش این روش به خانواده ها برای توسعه سلامت روان جامعه و کمک به بهبود حال سالمند توصیه میشود.