مقایسه تاب آوری و نگرش به خودکشی در بیماران اقدام کننده به خودکشی در بیمارستان امام رضا (ع) و افراد عادی در شهر مشهد در سال1403

چکيده
پژوهش حاضر با هدف بررسی تفاوت تاب‌آوری و نگرش به خودکشی بین افراد اقدام‌کننده و عادی انجام شد. این مطالعه مقطعی-توصیفی بر روی مراجعان بیمارستان امام رضا (ع) مشهد در سال ۱۴۰۳ صورت گرفت. با استفاده از نرم‌افزار G*power ، نمونه‌ای شامل ۲۱۰ نفر (۱۰۵ اقدام‌کننده و ۱۰۵ فرد عادی) به روش تصادفی سیستماتیک انتخاب شدند. داده‌ها با پرسشنامه‌های استاندارد تاب‌آوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳) و مقیاس نگرش به خودکشی آرناتووسکا (۲۰۱۰) جمع‌آوری و با آزمون‌های شاپیرو-ویلک، من-ویتنی و رگرسیون خطی در نرم‌افزار استتا تحلیل شدند. یافته‌ها نشان داد میانگین سنی شرکت‌کنندگان در هر دو گروه 26.78 سال (انحراف معیار ۸.۳۴) بود. از نظر تاب‌آوری، 95.24% افراد گروه کنترل در مقایسه با 30.48% گروه اقدام‌کننده، تاب‌آوری مطلوب داشتند (P<0.001). اگرچه نمره کلی نگرش به خودکشی تفاوت معناداری بین دو گروه نداشت (P=0.55)، ولی در برخی زیرمقیاس‌ها تفاوت‌های قابل توجهی مشاهده شد. تحلیل همبستگی نشان داد در گروه عادی، رابطه منفی ضعیف اما معناداری بین تاب‌آوری و نگرش به خودکشی وجود دارد (r=-0.234، p=0.016)، در حالی که این ارتباط در گروه اقدام‌کننده معنادار نبود (ρ=-0.055، p=0.577). این نتایج بر نقش محافظتی تاب‌آوری در پیشگیری از خودکشی تأکید دارد و می‌تواند در طراحی مداخلات پیشگیرانه مورد استفاده قرار گیرد. واژه‌هاي كليدي: خودکشی، تاب آوری، نگرش به خودکشی، بیمارستان امام رضا(ع)